Leidingfalen door dynamische belasting

Drinkwaterbedrijven baseren beslissingen over het al dan niet vernieuwen van een leiding onder andere op het risico van storen. Het risico wordt bepaald door zowel de kans dat de leiding stoort als het effect dat het storen van de leiding heeft. Drinkwaterbedrijven maken daarbij gebruik van uitgebreide beslissingsondersteuningssoftware (BOS) die informatie over leiding en omgeving aggregeren tot kans, effect en uiteindelijk risico.
In de huidige aanpak wordt de kans op het storen van een bepaalde leiding typisch afgeleid uit het collectieve storingsgedrag van vergelijkbare leidingen: cohorten. Er is bij de drinkwaterbedrijven echter steeds meer de wens om de storingskans te kunnen relateren aan de specifieke situatie van de leiding in kwestie, onder andere in verband met de energietransitie, waarin naar verwachting veel vaker de vraag zal komen om wel of niet werkzaamheden te combineren met derden. Daarbij zal het belangrijk zijn om de effecten van werkzaamheden in de buurt van drinkwaterleidingen in te kunnen schatten, en om de risico’s in te kunnen schatten van het wel of niet ‘meegaan’ met werkzaamheden (eigen leidingen ook vervangen of juist laten liggen). Eén methode hiertoe is het gebruik van conditiemodellen: fysische modellen die op basis van een parametrische beschrijving van leiding en omgeving de toestand van de leiding berekenen in relatie tot de technische grenzen die deze toestand mag bereiken. Een dergelijk model kan op meerdere plaatsen bijdragen aan het beslissingsproces, zoals het vooraf inschatten van storingskansen, nadere analyse van een geprioriteerde leiding, of het ondersteunen van een analyse van storingsoorzaken achteraf.