Methode en toepassing: indicatorsoorten voor verdroging, verzuring en eutrofiëring van plantengemeenschappen in negen belangrijke landschapstypen

“In de reeks boeken over indicatorsoorten die Staatsbosbeheer publiceert, staat de indicatie van de meest belangrijke omgevingsfactoren van negen verschillende landschapstypen centraal. Gezocht is naar plantensoorten die snel reageren op veranderingsprocessen en scherpe voorwaarden stellen aan hun stand­ plaats. Door vergelijkbare gebieden, geo­ morfologisch homogene landschapstypen zoals kalkarme zandgebieden en verschillen­ de beekdalen, als basis te nemen verkleint het indicatorsystem van Staatsbosbeheer de kans op problemen in de toepassing. In een zeer ruim genomen gebied kunnen geheel verschillende processen leiden tot vergelijk­ bare standplaatscondities (ZIE PAG.38).
Soorten met scherp begrensde en eenduidige indicaties zijn vaak zeldzame bedreigde soorten die op de Rode lijst staan. Omdat ze zo schaars zijn, zijn ze in veel gevallen niet bruikbaar als indicatorsoorten. Algemene soorten kunnen duidelijke patronen opleve­ ren, maar deze patronen zijn moeilijker te interpreteren omdat de relaties van deze soorten met specifieke eigenschappen van het gebied vrij zwak zijn. Meestal werkt men bij indicatorsoortenanalyse en monitoring met soorten die met enige regelmaat te vin­ den zijn in het te onderzoeken terrein, maar niet overal voorkomen.”

(Citaat: Schipper, P., Nooren, M.J. et.al. – Mehode en toepassing, indicatorsoorten voor verdroging, verzuring en eutrofiëring van plantengemeenschappen in negen belangrijke landschapstypen – Indicatorenserie (1) (2007) – Uitgever: Driebergen: Staatsbosbeheer – (Open Access))

Onderzoek uitgevoerd door KIWA NV Onderzoek en Advies in opdracht van Staatsbosbeheer in samenw. met het IKC Natuurbeheer