Sterkteonderzoek asbestcementbuizen

Het Nederlandse leidingnet bestaat voor ongeveer 30.000 km aan asbestcement (AC) leidingen. Deze leidingen zijn grotendeels aangelegd in de periode 1950-1980 en drinkwaterbedrijven beschouwen dat een aanzienlijk deel van deze leidingen de komende decennia het einde van de levensduur zal bereiken. Om te bepalen welke leidingen als eerste vervangen moeten worden, is kennis nodig over actuele toestand en de restlevensduur van deze leidingen. Hiervoor is het van belang kennis te hebben van het dominante degradatiemechanisme van AC buizen. Uitloging wordt algemeen gezien als het dominante degradatiemechanisme voor AC [Slaats en Mesman, 2004]. Hierbij lost calciumhydroxide op uit een gedeelte van de buiswand dat daardoor zijn strekte verliest. De veronderstelling is dat de sterkte van het uitgeloogde deel verwaarloosbaar is ten opzichte van die van het niet- uitgeloogde deel. Met behulp van inspectietechnieken zoals de thymolftaleïne, e-Pulse of georadar, is het mogelijk om de dikten van het uitgeloogde en niet-uitgeloogde deel van de buiswand te bepalen. Een beschrijving van deze methoden is opgenomen in Mesman et al. (2016). De dikte van het niet-uitgeloogde deel wordt de effectieve wanddikte genoemd.