Fate of PFAS during dune infiltration

Bodempassage door de duinen resulteert consequent in hogere PFAS concentraties in het opgepompte water dan in het geïnfiltreerde oppervlaktewater. Deze toename wordt voornamelijk veroorzaakt door specifieke PFAS- verbindingen, met name L-PFHxS en L-PFOA. Er is geen aantoonbaar verschil gevonden tussen een ruwwaterstreng die vrijwel volledig wordt gevoed door infiltratiewater en een streng met toestroom van natuurlijk grondwater. Het bemonsterde natuurlijke grondwater had lagere PFAS-concentraties dan het geïnfiltreerde oppervlaktewater. Beide waarnemingen suggereren dat toestroom van natuurlijk grondwater momenteel geen significante bron van PFAS is. Nalevering uit de bodem is dan de meest reële oorzaak van de toename tijdens bodempassage. Omdat slechts beperkt grondwatermonsters zijn genomen in het infiltratiegebied en het ondiepe grondwater (met mogelijk hogere PFAS-concentraties) niet is gemeten kan een bijdrage van natuurlijk grondwater ook niet worden uitgesloten. De signatuur van PFAS-gehaltes in de bovenste bodemlaag kwam overeen met die uit een eerder onderzoek naar sea spray aerosols (SSA). Dit wijst op een bijdrage van atmosferische depositie aan de PFAS- belasting van de duinen. Om de langetermijnrisico’s voor het drinkwater beter in beeld te krijgen is nader onderzoek nodig naar deze belasting, naar de uitspoeling naar het bovenste grondwater en naar de toestroom van dit water naar de onttrekkingsputten.

There is much concern about per- and polyfluoroalkyl substances (PFAS) in the environment and their potential effects on human health and biota. These compounds typically partition to the aqueous phase and are thus challenging to remove from water (Lenka et al., 2021). In addition, PFAS are very persistent to (biological) degradation in the environment and are commonly not removed by processes such as dune or bank filtration. However, it is unknown whether this applies also to PFAS precursors, which may potentially be converted into more stable PFAS.